Contact met de mens
Ik weet nog goed dat ik haar voor het eerst zag. Toen ik in de buurt van Annemieke kwam, reageerde haar lijf direct. De spanning en stress liepen onmiddellijk op. In plaats van haar met rust te laten, ben ik juist voorzichtig bij haar gaan zitten. (…) Intussen keek ik. Wat vertel je me Annemieke, als je huilt? Als je lijf strak staat van de spanning? Kun je op mij vertrouwen, dat ik er alleen maar ben om iets te doen wat goed voelt voor jou? In de ruimte die ontstond, mocht ik steeds dichterbij komen. En uiteindelijk viel Annemieke in slaap, ontspannen, met mijn hand op haar buik. (…) Annemieke vindt het heerlijk als je door haar haar kriebelt. Als je met haar buiten bent en de wind door haar haar blaast. Als ze in de rolstoelfiets zit. ‘Maar waar zijn al die dingen gebleven dan?’, vroeg ik ze. ‘Wat erg’, zei een van de begeleiders toen. ‘Omdat Annemieke zo overprikkeld en gespannen is, laten we haar al snel met rust (…).’ (…) Dat inzicht was het kantelpunt in de zorg voor Annemieke. De begeleiders doen sindsdien weer de dingen die Annemieke leuk vindt. (…) Het contact gaat verder dan alleen eten geven en verzorgen. Ze zijn haar leven als het ware weer gaan vullen. (…) Het mooiste van alles is: ze schrikt niet meer voortdurend. Als je dicht genoeg bij haar zit, reikt ze met haar hand om je te kriebelen. En ze wil zelf ook graag gekriebeld worden. (…) Maak niet contact met de zieke, maar maak contact met de mens. Die wil zich altijd laten zien.
Zoeknaam
Hapto- en fysiotherapeut Sasja Geurtse